Styczeń 12, 2013

7 niesamowitych rodzajów chmur

Mammatus

Mammatus to dziwne zjawisko meteorologiczne polegające na formowaniu się workowatych wypukłości u podstawy niektórych gatunków chmur. Kształtem przypominają one kobiece piersi, skąd wzięła się ich nazwa – łacińskie słowo „mamma” oznacza bowiem właśnie „pierś” lub „wymię”. Najczęściej wypukłości te pojawiają się w obliczu gwałtownych zmian pogodowych, jednak ich dokładna geneza nie została dotąd przez naukowców ustalona.

fot. Craig Lindsay/Wikimedia Commons

fot. Matt Saal/Wikimedia Commons

Chmury soczewkowate

Ze względu na swój nietypowy kształt chmury soczewkowate (altocumulus lenticularis) dość często bywają mylone z UFO. Z reguły powstają w rejonach górzystych i są nieruchome. Unikają ich piloci samolotów, ponieważ często towarzyszą im turbulencje. Z kolei piloci szybowców wręcz ich poszukują – ułatwiają one bowiem zlokalizowanie wiatrów pionowych, które sprzyjają nabieraniu wysokości podczas szybowania.

fot. via abc.net.au

fot. via apod.nasa.gov

Superkomórki

Superkomórki są rzadkim rodzajem chmur burzowych, których cechą charakterystyczną jest wytwarzanie mezocyklonu, czyli wirującego prądu powietrza, który unosi się do góry. Chmury te zazwyczaj wywołują niebezpieczne zjawiska pogodowe: gwałtowne burze, tornada, huragany i gradobicie. Najczęściej spotykane są na obszarze Wielkich Równin w USA, w rejonie tzw. Alei Tornad.

fot. via dailymail.co.uk

Chmury rotorowe

Chmury rotorowe to podłużne, ułożone horyzontalnie obłoki o cylindrycznym kształcie, które często sprawiają wrażenie jakby wirowały wokół własnej osi. Powstają pod wpływem morskich bryz i frontów zimnego powietrza, ale występują bardzo rzadko. Z reguły wiszą nisko nad ziemią, a ich długość potrafi wynosić setki kilometrów.

fot. via apod.nasa.gov

fot. via wunderground.com

Chmury szelfowe

Chmury szelfowe, przypominające kształtem poprzeczny klin, należą do tego samego gatunku co chmury rotorowe. Nie występują jednak samodzielnie, tylko są przytwierdzone do podstawy chmury macierzystej, którą zazwyczaj jest chmura burzowa. W rejonie ich występowania często pojawiają się silne opady i porywisty wiatr zwany szkwałem.

fot. via kwwl.com

fot. via Wikimedia Commons

Obłoki srebrzyste

Obłoki srebrzyste zostały po raz pierwszy zaobserwowane w 1885 r. Występują przede wszystkim w kręgach polarnych, a ich cechą charakterystyczną jest to, że świecą po zmierzchu. Możliwe jest to dlatego, że są to najwyżej położone chmury w ziemskiej atmosferze. Znajdują się na wysokości ok. 76-85 km, co sprawia, że światło słoneczne dociera do nich nawet wtedy, gdy słońce jest już poza horyzontem.

fot. via Wikimedia Commons

Chmury Kelvina-Holtza

Faliste, wyglądające jak szlaczki z dziecięcej książki chmury Kelvina-Holtza powstają w sytuacji, gdy ścierają się dwie masy powietrza o różnej prędkości i wilgotności. Zjawisko to zazwyczaj jest jednak bardzo krótkotrwałe, dlatego niełatwo je zaobserwować.

fot. via alabamawx.com

fot. rodjonesphotography.co.uk