5 osobliwych zwyczajów pogrzebowych
Pogrzeb ze striptizem
fot. via news.com.au
Na Tajwanie, zwłaszcza w wiejski regionach, popularny jest obyczaj polegający na okraszaniu ceremonii pogrzebowych występami tancerek erotycznych. Istnieją różne teorie na temat pochodzenia tej dziwnej praktyki. Według jednej z nich, im więcej ludzi pojawi się na pogrzebie, tym większy jest to honor dla zmarłego, dlatego pokazy striptizu mają pełnić rolę wabika, który przyciągnie maksymalnie dużo gości.
Pogrzeb podniebny
fot. via tribasia.com
Tzw. „pogrzeb podniebny” to rytuał polegający na wystawieniu zwłok na pożarcie sępom. Praktykowany jest on przez tybetańskich buddystów oraz przez Parsów w Indiach, jednak każdy z tych przypadków ma inną genezę. Dla buddystów taki rodzaj pochówku jest formą ofiary dla sępów, które uważane są za stworzenia święte. Z kolei Parsowie wierzą, że zwłoki są nieczyste i mogą skazić ziemię - umieszcza się je więc na szczytach specjalnych budowli zwanych „wieżami milczenia”, gdzie pozostają tak długo, aż zostaną zjedzone przez drapieżne ptaki.
Trumny w dziwnych kształtach
fot. via en.nkfu.com
W Ghanie istnieje obyczaj, według którego zmarłych chowa się w trumnach nawiązujących kształtem do tego, czym zajmowali się lub co ich szczególnie cechowało za życia. Dlatego na przykład pilot może zostać pochowany w trumnie w kształcie samolotu, a strażak - w trumnie w kształcie wozu strażackiego.
Wiszące trumny
fot. via philippinebeaches.net
Trumny zawieszone wysoko na skalnych ścianach znaleźć można w Chinach, Indonezji oraz na Filipinach. Choć geneza tego dawnego obyczaju nie jest dokładnie znana, to przypuszcza się, że trumny umieszczano w takich trudno dostępnych miejscach, aby chronić ciała zmarłych przed porwaniem przez różne bestie.
Automumifikacja
fot. via odditycentral.com
Automumifikacja to dawna praktyka buddyjska, którą stosowano w północnej Japonii, i która w XIX wieku została przez władze zakazana. Polegała ona na stosowaniu przez mnichów specjalnej procedury zagłodzenia się na śmierć, która w efekcie miała doprowadzić do naturalnej mumifikacji ciała. Cały proces składał się z dwóch, trwających po 1000 dni etapów, podczas których należało przestrzegać rygorystycznej diety i stosować odpowiednie ćwiczenia fizyczne.
